جمهوری اسلامی ایران که اعلام کرده بود داوطلب عضویت در شورای حقوق بشر سازمان ملل است، تقاضای خود را پس گرفت. این اتفاق یک بار دیگر نیز در سال ۲۰۱۰ میلادی افتاده بود.
این بار تقاضای جمهوری اسلامی ایران برای عضویت در شورای حقوق بشر سازمان ملل تنها چند روزی دوام آورد. اوایل هفته جاری اعلام شد که ایران قصد دارد برای عضویت در شورای حقوق بشر نامزد شود اما روز جمعه ۲۱تیر، ۱۲ ژوئیه سخنگوی هیئت نمایندگی ایران در سازمان ملل اعلام کرد که کشورش از تصمیم خود برای کسب کرسی در شورای حقوق بشر کناره گرفته است.
این اتفاق یک بار دیگر نیز در سال ۲۰۱۰ (۱۳۸۹) افتاده بود. در آن زمان نیز ایران ابتدا برای عضویت در شورای حقوق بشر اعلام نامزدی کرد اما پیش از روز رای‌گیری برای تعیین اعضای جدید، نامزدی خود را پس گرفت.
جمهوری اسلامی ایران پیشتر نیز برای عضویت در کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل که تا سال ۲۰۰۶ وظایف شورای حقوق بشر کنونی را بر عهده داشت اعلام نامزدی کرده بود اما آن زمان نیز از تصمیم خود منصرف شد.
دکتر عبدالکریم لاهیجی رئیس فدراسیون بین‌المللی جوامع حقوق بشر به دویچه‌وله می‌گوید که عضویت در نهادهای سازمان ملل یک نوع حیثیت اضافی برای دولت‌ها به‌بار می‌آورد؛ چه به‌عنوان عضو غیردائمی شورای امنیت، چه به‌عنوان عضو شورای حقوق بشر یا دیگر نهادهای سازمان ملل. به همین دلیل است که ایران اصرار دارد حتما در یکی از این نهادها عضو شود.
چرا ایران هردوره ابتدا نامزد می‌شود و بعد انصراف میدهد؟
با توجه به مجموعه این شرایط، چرا ایران در هر دوره برای نامزدی در این شورا اعلام آمادگی می‌کند و بعد نامزدی خود را پس می‌گیرد؟ به نظر دکتر لاهیجی این به دلیل عدم هماهنگی در سیاست‌گذاری جمهوری اسلامی است و اینکه هر ارگانی در آن سیستم، بدون هماهنگی با سایر بخش‌ها کار خودش را می‌کند. بنابراین نمی‌توان فهمید چرا مثلا وزارت امور خارجه چنین تقاضایی را مطرح می‌کند و بعد از چند روز آن را پس می‌گیرد.
در سیاست‌گذاری جمهوری اسلامی یک نوع هماهنگی وجود ندارد. هر ارگانی کار خودش را می‌کند. بنابراین معلوم نیست که وزارت خارجه یا بخش حقوق بشر وزارت خارجه به چه دلایلی این درخواست را کرده است. و بعد معلوم نیست که سایر نهادها و سایر دسته‌بندی‌هایی که در ساختار حکومتی جمهوری اسلامی وجود دارد با این موضوع موافقت بکنند یا نکنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر